Dorpsfeest

Wat fijn dat jullie in Nederland van dat prachtige weer hebben, zeker nu het voor een aantal van jullie ook vakantie is.
Hier hebben we alleen warm tot zeer warm weer met als variatie zonnig, bewolkt, vochtig, droog of een tropische regenbui.

Maar ik heb weer een verhaal!
Door Sophie ( vriendin van David en Lydia), die we vorig jaar hebben leren kennen als een jonge westers geklede goed engels sprekende pittige zakenvrouw waren we uitgenodigd om in haar hometown het jaarlijkse dorpsfeest bij te wonen.
Met het briefje waarop Tiffany in het chinees Pingling had geschreven liepen we naar het busstation en kwamen er al gauw achter dat er geen busverbinding was naar het 10 kilometer verderop gelegen geboortedorp van Sophie.
Wel kregen we het aanbod om ons achterop de motor te laten vervoeren, maar daarop gingen we niet in. Onze europese begrippen van veilig vervoer stroken niet echt met de chinese en we wisten dat het een bochtige weg naar boven zou worden. Pinling ligt in een bergachtig gebied en niet tussen de losstaande heuvels.
Dan maar naar de taxistandplaats, maar daar waren ze niet bereid tot onderhandelen en werd er tussen de chauffeurs een discussie gevoerd over de ligging van Pingling, wat volgens hen wel 20 kilometer was.
Dat ging hem dus ook niet worden, we wilden er wel zeker van zijn dat we in het goede dorp gedropt werden.
Uiteindelijk het hotelpersoneel maar ingeschakeld om redelijk geprijst vervoer naar het juiste dorp te bemachtigen.
En jawel, de vlaggen die overal opgehangen waren en het dorp een feestelijk aanzicht gaven doemden op en wij stapten uit.
Maar hoe vind je Sophie?
We besloten eerst maar eens wat rond te lopen. De kruitdamp trok meteen in je neus, overal lag het rode restant van bergen vuurwerk.
Onder een overkapping zaten tientallen chinezen op krukjes aan tafels te eten, het eten werd aan de overkant van de weg in wasteilen grote pannen bereid.
Voor het gemeentehuis was een open ruimte waar een podium was opgebouwd voor de voorstellingen die gegeven zouden worden.
Overal zaten groepen mensen bij elkaar en wij voelden ons aangestaard en bekeken.
Op goed geluk maar eens een chinees aanspreken.
Toen duidelijk werd dat wij op zoek waren naar iemand kwam de chinese tamtam op gang en daar doemde zowaar een chinees op die ons wel zeer bekend voorkwam: knotje!
Deze markante man met flossige baard en snor, lang haar dat hij in een knotje draagt ( vandaar de bijnaam) en traditionele chinese kleding had ik vorig jaar in Yangshuo nog op de foto gezet vanwege dat uiterlijk en nu schoot hij ons met zijn gebrekkige engels te hulp!
Toen ook zijn mobiele verbinding met Sophie niet tot stand kwam, regelde hij een mannetje ( standaard chinese methode bij het bieden van hulp)om ons naar het huis van Sophie te brengen.
Bijna bovenaan de heuvel kreeg haar moeder ons in het oog en begon meteen te roepen en te huppelen met haar kleine kromme gestalte.
En daar kwam Sophie naar buiten gerend!
Binnen mochten we plaats nemen op de enige lage houten bank die in de open ruimte stond, nadat we ook met papa kennis hadden gemaakt.
Het is moeilijk te begrijpen hoe zo'n meisje als Sophie het klaarspeelt er zo onberispelijk en verzorgd uit te zien in wat naar onze begrippen een zwijnestal is om in te wonen.
Op de kale aangestampte vloer ligt her en der afval.
Het enige tralieraam is dichtgetimmerd met houten planken. Een ronde tafel met krukjes op peuterhoogte eromheen staat midden in de ruimte.
Naast de opening ( deur) staat aan de ene kant de waterton en aan de andere kant een kooktoestel, zodat de rook naar buiten trekt in deze schoorsteenloze ruimte.
Plastic tassen met inhoud hangen aan balken en het dak, waar je zo tegenaankijkt ziet er niet overal waterdicht uit.
Vader stopt ons pakjes gesuikerde melk toe en moeder begint te rommelen met haar potten en pannen. Wat we willen eten? Zij hebben de lunch al op, maar voor ons gaan ze gewoon aan de gang.
Nee liever geen pepers, geen gember, geen kennen we niet, eieren en tomaat, ja, dat wel.
Ondertussen hoeven we ons niet af te vragen waar we onze as en peuken moeten laten, vader geeft het goede voorbeeld en hij dumpt alles op de grond, goed voorbeeld doet goed volgen, alleen voelt het niet lekker.
Het vuurtje wordt opgestookt met takjes die moeder gehurkt bij haar kookpotje op maat breekt.
Sophie kletst en klutst, eendeeieren!
Verbazingwekkend is het dat er een tv op een kastje aanstaat en dat je door het gordijn dat een aansluitende ruimte afscheidt een computerscherm
ziet, terwijl de toilet twee straten verderop een trapje af is en eigenlijk die benaming niet verdient!
Na de lunch gaan we de festiviteiten bezoeken. Toevallig komen we langs de school waar Sophie ook op heeft gezeten en die ondanks dat het een feestdag voor de dorpelingen is toch gewoon open is.
Hier kan ik natuurlijk niet zomaar aan voorbijgaan en wil ik mijn nieuwsgierigheid naar de omstandigheden en faciliteiten waarover mijn chinese collega's beschikken graag zien.
De foto geeft een waarheidsgetrouw beeld van een klas anno 2011 op het chinese platteland!

Mocht de kruitdamp al enigszins verdwenen zijn, eenmaal buiten waaien de wolken ons al weer tegemoet en horen we lawaai vanaf het dorpsplein.
De leeuwendans is in volle gang en rondom staan rijen toeschouwers, maar wij als westerlingen verdienen kennelijk een ereplaats want we worden vooraan op een bankje geplaatst, waar de chinezen vanaf worden gesommeerd.
Voelden we ons al bekeken, nu we zo pontificaal neergezet worden neemt de belangstelling alleen maar toe. Her en der worden camera's op ons gericht en wat eerst heimelijk gebeurde neemt belachelijke proporties aan als wij genietend van de show zelf gaan fotograferen en filmen.
Zelfs ons applaudiseren wordt vastgelegd en wanneer de finale van de show aanbreekt worden wij van ons bankje geplukt en naar de leeuwen geleid.
De jongens die al zo goed hun best hebben gedaan worden min of meer verplicht hun acrobatische toeren voort te zetten terwijl een cordon van fotograven ons vastlegt.
Bij Ad komt de associatie op dat we voor een moment de David en Victoria Beckham van Pingling zijn.
Als ik voorstel om de fotograven dan maar eens te fotograveren breekt de hel los! Zoiets werkt bij de chinezen op hun lachspieren en een golf van hilariteit horen we door het verzamelde publiek gaan.
Hier wordt nog lang over nagepraat en morgen staan we in het stadsblad!
Knotje is er ook helemaal opgewonden door geraakt en roept ons toe: you are stars now!
Weer terug op het bankje krijgen we watermeloen aangeboden en worden we nog steeds vastgelegd, genoeg nu!
De show is gelukkig afgelopen en langzamerhand stroomt het plein leeg.
Sophie troont ons mee naar het gemeentehuis waar we vanuit de koele ruimte goed zicht hebben op wat er verder komen gaat.
Urenlang muziek, dans, toneelspel en zang op het podium in chinese klederdracht en het steeds meer irriterende klanken producerende beroemde zangeresje deden ons een beetje genoeg krijgen van het volksfeest.
Urenlang op een houten krukje met wat water ( geen cafe in dit dorp) begon toch saai te worden.
Urenlang bekeken worden ging ook ongemakkelijk voelen dus besloten we Sophie te vragen vervoer terug naar Yangshuo te regelen en lieten we het "rich food" diner en het afsluitende vuurwerk aan ons voorbijgaan.
We hadden niet alleen onszelf beroemd gemaakt die dag, maar ook Sophie een zekere status gegeven door als haar gasten op het feest te verschijnen en dat gaf ons voldoening genoeg om het hierbij te laten.