Bendjie lauwei.

Dit zal het laatste verslag worden van deze vakantie, want er resten ons nog maar twee dagen in Yangshuo.
Woensdagochtend vertrekken we al vroeg naar Guilin om met twee redelijk aansluitende vluchten terug te keren naar Amsterdam en vervolgens nog de rit naar huis.
Hier is duidelijk de regentijd op komst, het aantal regenbuien neemt toe en daarmee ook het aantal muggen.
Betrouwbaar genoeg om zonder nat te worden op de fiets te stappen is het niet, dus vermaken we ons ter plekke met het uitdagen van de plaatselijke bevolking bij onze jacht op souvenirs, het afmaken van klussen, het uitlaten van de hond, het poetswerk in Festina ( want ik ben wel van de poets) en het kletsen met Lydia, David, Sally, Tiffany en de steeds terugkerende klanten.
Daarnaast hebben we ook vakantie dus kunnen we tijd vinden voor een spelletje en voor zomaar lekker op het terras zitten niksen.
Daarnaast kon ik enkele dagen geleden beginnen aan mijn schildesproject, de houtwinkel had eindelijk de kistjes afgeleverd! ( er zijn ook dingen die niet binnen tien minuten tot stand komen in China)
Bel voor eieren, gas, water, brood, bier of andere boodschappen en zelfs op de zaterdagavond komt de bakkersjongen de kort tevoren bestelde hamburgerbroodjes brengen, wat Nero kwispelend doet opstaan, hij is dol op de jongen of op de geur van het brood!
Gelukkig is de bakkersjongen ook dol op Nero in tegenstelling tot de gasman, komt hij binnen dan loopt hij niet door naar achter voordat hij er van overtuigd is dat een van de baasjes hem met twee armen stevig vasthoudt.
Zoals gezegd vermaken we ons ook met de plaatselijke bevolking. De meeste gidsen kennen wij nu wel. Het lukt ons redelijk de gezichten te onderscheiden, maar we twijfelen toch enigszins aan het gezichtsvermogen van hen. Hoeveel westerlingen lopen er nu zo lang rond in Yangshuo?
Nog steeds worden we uitgenodigd voor een bicycle tour? you want local guide? You want raft, raft?
Daar hebben we dankzij onze vorderende chinese woordenschat wat op gevonden:
Bpoe tsjietsje bendjie lauwei!
Het heeft moeite gekost, maar met de hulp van de aanhoudende gidsen konden we vaak oefenen op het zinnetje: Nee, dank u wij zijn lokale buitenlanders!
Het werpt zijn vruchten af.
Wat zeer vermakelijk is is het onderhandelen over de prijs die we bereid zijn te betalen voor het maakt niet uit wat, alles is onderhandelbaar.
Ze schrikken duidelijk zichtbaar als er slechts een tiende van het voorgestelde bedrag geboden wordt en dan begint het spelletje.
Al menigmaal ben ik een "chinese lady" genoemd vanwege mijn onderhandelingstactiek en ben zonder iets te kopen weggelopen, daar krijgen ze steevast spijt van en ze komen je met kladblok en pen achterna om toch nog maar zaken te kunnen doen.
De aankoop van de stempel met mijn naam in het chinees erop maakte de verkoopster "not happy" , nou mij wel!
Grote opschudding ontstond er toen vrijdag de plaatselijke krant buiten op tafel werd gedeponeerd, want al bladerend kwam daar een foto tevoorschijn waar Ad, duidelijk zichtbaar een foto makend van de dansende leeuwen op het dorpsfeest, in stond!
Meteen dook iedereen boven op de krant en zelfs knotje ( inmiddels bekomen van het feest) liet zich weer zien.
Dus toch terecht Bendjie lauwei!
Helaas nog maar voor twee dagen.